MUTLULUK, ASLINDA SADECE ONU GÖREBİLMEYİ BEKLER

Satın alınmayan şeyleri severim , ben. 

Deniz gibi, gökyüzü gibi.

Ay ve güneş gibi. 

Ve sevgi gibi,dev bir devrim gibi..”

Sabahattin Ali..

        Merhaba,
        En sevdiğim ve anlamlı bulduğum sözlerden birtanesi  büyük üstadın söyledikleri. En çok mutlu olduğumuz anları düşünelim. Nerdeydik mesela...? Ya da kiminleydik...? Büyük ihtimalle tek başımıza değil sevdiğimiz, biri/birileriyleydik.

       Satın alabildiğimiz şeylerle de tabi ki mutlu olabiliriz ama bu genellikle bir çocuğun istediği oyuncağın satın alınmasını istemesi ve alındıktan sonra  bir kaç kez oynayıp diğer oyuncaklarından farkının olmamasına benzer.Çünkü satın alarak mutlu olduğumuz şeyler aslında sadece  çocukluk arzularımızın tatmindir. Elde edene kadardır ve  genellikle kısa sürede eski heyecanını/ önemini kaybeder. 

       Asıl mesele mutlulukta,hislerdedir. Bu da sanırım bizim olmayan ama hep bizimle olan şeylerde gizli. 

       Mesela deniz...Doğup, büyüdüğün, yaşadığım şehirde deniz olması harika bir şey.Ben başka türlüsünü bilmiyorum zaten. Kendi adima, pandemi süresince evlerde bir çoğumuz gibi  sıkıldığım günlerde, en çok deniz havasına  ihtiyaç duydum. Denizi benim kadar seviyorsanız ne demek istediğimi anlarsınız . Bir çoğumuz gibi bir çok konuyu sorguladığım günlerden birinde, “ deniz olmayan bir şehirde yapabilir miyim?” diye sordum kendime... Evet başlarda zor  olur ama yaşanır.Her şeye  alıştığımız gibi mecburen alışırım bir şekilde yaşarım diye düşündüm. Yaşanır, alışılır. İnsan alıştığını bir süre sonra seviyor bile....

       Mutluluk bizim elimizde, hep denir ya mesela nereden baktığımızda aslında. Neyin bizi mutlu ettiğini bulmakta. Hayatı her şekilde kabul edebilmekte. Geldiği gibi yaşamakta, yaşarken onun bize uyum sağlamasını beklemeden bizim ona uyum sağlamayı öğrenmekte saklı

“